Vier uur. Het is geen nacht meer. Het is nog geen dag. Het is iets van beiden. Het is het uur dat de duisternis strijdt tegen het licht, de nacht tegen de dag, het leven tegen de dood.
Zwaar klinken de stappen der proletariërs in de stille straat. In elke straat. In alle straten klinkt elke stap egaal. Klinken alle stappen egaal. Niettemin verschilt het formaat van elke schoen, en staat elke mens in ‘n gans ander leven. De stappen klinken zwaar. De stappen klinken zwaar in de stille straat. In de zware stappen dreunt het dreigende lied van de rode opstand. Morgen misschien steken de honderdduizenden de monsterstad in brand.
Vijf uur en vijf minuten. De eerste tram rijdt uit de opslagplaats. In de verte ruist nauw hoorbaar de Internationale. ‘n Dronken matroos vermoordt z’n lief. ‘n Hond blaft. In ‘n gulden kevie fluit ‘n blind gemaakte mus.
Fenna slaapt. Ze drijft in ‘n glazen aquarium. Er liggen kwabben en sponsachtige vissen. ‘n Zwaardvis zwemt achter haar aan. En hapt begerig in haar kuiten. Ze vlucht. Andere vissen snijden haar de weg af. ‘n Groene hagedis beloert haar grijnzend van achter ‘n reusachtige rood-gevlamde paddestoel. ‘n Goudvis komt haar in duizelingwekkende vaart tegemoet gezwommen en hapt haar naar binnen.
Droom.
In werkelijkheid zou zij de goudvis eten. Na hem z’n vastenavondfrakje te hebben uitgetrokken. Daarbij: het ware te mooi te mogen sterven in de buik van ‘n goudvis wiens schubben fonkelen in de schijn der opgaande zon.
Het is zes uur tweeënvijftig. Om het meteorologisch bericht niet te logenstraffen is de zon reeds tweeënvijftig minuten opgestaan. Ze schijnt Fenna vlak in de ogen en danst op het witte laken dat niet meer zuiver is. Het is dus zaterdag. (Zaterdag: ‘s avonds ‘n zuiver hemd, ‘n bad in ‘n blikken kuip, een halve kilo groene zeep en eksterogen snijden).
Fenna opent de ogen. Die ogen zijn bruin. Door haar bruine ogen ziet Fenna de kamer blauw. De kamer schijnt groter en ruimer. Het ruikt er naar geparfumeerde zeep en pas afgesneden bloemen. En er hangt lavendel in de lucht.
Dieu Toch # Broken Pencils Are Pointless 